ARAW 1
Mula sa isang pamilyang may malalim na pananalig sa Diyos, isinilang si Sta. Rafaela Maria noong Marso 1, 1850 sa Pedro Abad, Cordoba, Espanya. Sa panahong iyon, masalimoot ang kalagayang politikal at sosyal ng kapaligiran; yaon ang mga taon ng pagbabago at pag-unlad, mga taon ng nagbabantang kaguluhan at paghangad ng kapayapaan.
Bunso si Rafaela Maria sa sampung magkakapatid, subalit tatlo sa kanila ang maagang pumanaw sa kanilang murang gulang, anupa´t nang ipanganak siya, anim na lamang ang naiwan sa kanila at malugod na sumalubong ang mga ito sa kanyang pagsilang. Si Pilar ang bunso sa anim, may apat na taong gulang lamang ang agwat nito sa kanya nang isilang siya.
Kasama ng kanyang mga kapatid, lumaki si Raphaela Maria sa piling ng kanyang mapag-arugang mga magulang. Si Don Ildefonso,ang kanyang ama, kilala bilang tapat, totoo at tunay; pumanaw ito na may apat na taong gulang pa lamang si Rafaela Maria; mapagmahal naman masipag at matulungin sa kapwa si Raphaela, ang kanyang ina.
Bininyagan si Raphaela Maria, isang araw pagkatapos ng kanyang pagsilang.
Ayon sa kanyang sulat kay Maria de la Cruz, isang madre, “...apat na pu’t taong gulang ako sa unang araw ng Marso, at sa ikalawang araw ng buwang ito, bininyagan ako. Ito ang pinakamahalagang araw ng buhay ko, sapagkat sa araw na ito, isinulat ang aking pangalan sa aklat ng buhay.”
At nasasaad din sa kanyang sulat kay Rafaela na kanyang pamangkin, at noo’y naghihintay ng kapanganakan ng kanyang pansampung anak, “…magsaya ka sapagkat marami kang mga anak namaibibigay sa Diyos anupa’t marami pang magmamahal at magsisilbi sa kanya, at marami ring maaaring magkamit ng biyaya ng Kaligtasan. Sabihin mo rin kay Maria na siya ang tunay na ina ng iyong mga anak, at ikaw lamang ang tagapangasiwa ng iyong tahanan. Kaya gawin ninyo ang anumang gustuhin at ibigin niya.” Sa ganito kinilala ng kanyang pamangkin, na ang karagdagang anak na kanyang isisilang, isa pang biyaya ng buhay mula sa Diyos.
At ganito nabuhay si Raphaela Maria bilang anak ng Diyos: may buong pagtitiwala sa pagmamahal ng Diyos sa kanya, at may ganap na pagtitiwala sa lahat nang pangyayaring naranasan niya sa kanyang buhay, matapat siya at nanatiling mapagpasalamat sa Diyos para sa isang mahalagang biyaya ng buhay.
Samantalang naroon sila sa Bethlehem, dumating ang oras ng panganganak ni Maria. Isinilang niya ang kanyang lalaking panganay na sanggol. Binalot niya ng lampin ang bata at inihiga sa isang sabsaban, sapagkat wala nang lugal para sa kanila sa bahay-panuluyan. ...natanim sa isip ni Maria ang mga bagay na ito at iningatan ang lahat sa kaibuturan ng kanyang puso. (Lukas 2, 6-7, 19)
Bilang anak ng Diyos, nararamdaman ko ba na mahal ako ng Diyos? Mataimtim ko bang pinagdarasalan sa aking puso, ang tungkol sa mga mithiin ng Diyos para sa aking buhay?
